De afschaffing van de nog resterende Jobkorting door de Vlaamse regering in december 2010 lokte heel wat kritiek uit. Die kwam er vooral op neer dat deze – weliswaar beperkte – belastingverhoging ‘werken’ opnieuw minder aantrekkelijk zou maken. In deze paper gebruiken we het binnen het FLEMOSI-project ontwikkelde microsimulatiemodel MEFISTO om de Jobkorting te evalueren.
Eerst bestuderen we de effecten van de Jobkorting 2009 op het beschikbaar inkomen van de Vlaamse gezinnen. Zoals verwacht is het effect daarvan klein: maximaal 14 euro per persoon en per maand in een gezin met werkenden. Gepensioneerden en andere niet actieven genieten er vanzelfsprekend niet van. Maar het kleine effect per gezin wordt een heel dure maatregel voor de Vlaamse overheid als men die heel ruim toekent: bijna 700 miljoen euro.
Deze hoge budgettaire kostprijs kan niet verantwoord worden door activering van vrijwillig of onvrijwillig niet-actieven. We schatten een model van arbeidsaanbod dat toelaat de effecten op arbeidsaanbod in kaart te brengen. Daaruit blijkt dat vrouwen in koppels positief reageren op de verbeterde incentieven van de Jobkorting 2009. Maar voor alleenstaande vrouwen en vooral voor mannen is er een negatief effect op het arbeidsaanbod. Het netto-effect is een daling van het arbeidsaanbod. Daardoor is er ook geen terugverdieneffect van deze dure maatregel. Integendeel. Door het verminderde arbeidsaanbod nemen de inkomsten uit de personenbelasting en de bijdragen voor sociale zekerheid af.
Een veel genereuzere Jobkorting zou eventueel wel tot een beperkte activering leiden. Maar de budgettaire kost van dergelijke maatregel loopt hoog op. Een selectievere Jobkorting lijkt vooral het effect te versterken dat een deel van de reeds werkenden hun arbeidsaanbod verminderen.